George
Mijn blog van vandaag is een eerbetoon aan de man die mijn hart nog steeds sneller doet kloppen. Muzikaal gezien dan. Hij is namelijk net als ik ook een dagje ouder geworden, maar omdat ik destijds iets van 10 was en hij een jaar of twintig ouder, is hij nu redelijk bejaard en daarmee ziet hij er iets minder appetijtelijk uit dan toen. Maar toch: als ik hem ingespannen bezig zie met zijn gitaar of hem met glinsterende ogen het publiek in zie kijken, kan ik me in één klap weer herinneren waarom ik als een blok voor George Benson viel.
Het begint natuurlijk altijd met muziek. In mijn geval toen ik bij familie in Rotterdam was. Ik was een buitenkind en verveelde me een beetje, tot mijn neef "Give me the night" op de platenspeler legde. Alsof de bliksem insloeg. Met open mond luisterde ik naar het opwindende ritme en de warme, zwoele stem van de man die mijn grote liefde zou worden. "Wie is dit?" vroeg ik ademloos en mijn neef antwoordde, verbaasd over zo weinig muziekkennis: "George Benson." Ik hoorde engelen zingen en bleef de naam voor me uit prevelen zodat ik die niet zou vergeten. Op de eerstvolgende zaterdagmarkt kocht ik bij een platenkraam van mijn zuurgespaarde centjes de elpee. Ik draaide hem grijs. Tot nu toe, al heb ik geen platenspeler meer, weet ik precies bij welk liedje de elpee hapert of overslaat. Ik heb 'm nog steeds.
Ik verloor en herkende mezelf in zijn teksten. Ik wilde hem antwoorden als hij mij vragend toezong: "What happened to all the plans that we made?" en geloofde hem op zijn woord als hij me toevertrouwde: "You're the star of a story I'll always tell..." Er zijn maar weinig liedjes waarin hij het niet heeft over love en magic. Misschien heb ik daarom wel zo'n geromantiseerd/onrealistisch beeld van de liefde gekregen. De dag dat ik hem live zag in Ahoy bleef ik er bijna in. A very ugly cry en hij had nog niet eens een noot gezongen. Ik geloof dat ik "George, i love you!" heb geroepen... Dat heb ik een beetje verdrongen.
Toen mijn baby's geboren waren, zong ik als slaapliedje "Here comes the sun" voor ze. Al wisten ze natuurlijk niet dat George het zong, ze vonden eigenlijk alles leuk en deden op hun eigen manier mee. Heerlijke tijd was dat. Tegen de tijd dat ze groter waren konden ze niet meer om George heen. Eerst las ik boeken aan hen voor, maar ze vonden het leuker als ik zelf verhalen verzon, dus dat deed ik ook. Spannende, grappige, avontuurlijke of gekke verhalen. Maar er was toch wel altijd een basiselement dat steeds terugkwam. George Benson. Meestal deed hij ene Carlita aan het eind van het verhaal een huwelijksaanzoek of zongen George en ene Carlita een romantisch duet. Het kwam op het punt dat een van mijn zonen vrij serieus vroeg of er ook een keer verhaal kon komen zonder George Benson erin. Vanaf dat moment liet ik ze vooral zijn muziek horen. En ze zijn er aan gewend geraakt. Ik vermoed zelfs dat ze sommige songs best mooi vinden.
Een aantal jaar terug kwam George's biografie uit. Een deceptie. Ik had er achter willen komen of het beeld van George in mijn hoofd een beetje overeen kwam met de echte man achter de muziek. Het ging echter alleen over met wie hij had samengewerkt en welke gitaren hij het prettigst vond om vast te houden. Hij bleef een mysterie. Misschien maar beter ook; nu blijft hij gewoon zoals hij in mijn hoofd en hart zit.
Twee jaar terug kreeg ik een enorme knuffelbeer met Sinterklaas en het mag geen wonder heten dat hij George heet en 's avonds naast mij op de bank zit. Er is geen ontkomen aan. George maakt nog steeds deel uit van mijn leven en zal dat altijd blijven doen. De belangrijkste les die hij mij heeft geleerd komt uit het nummer Nature Boy en die wil ik als afsluiting graag met jullie delen:
"The greatest thing you could ever learn, is just to love and be loved in return."
Ik zou het leuk vinden om te horen wie jullie muzikale helden zijn!
Heb een mooie week met mooie muziek! Carlita xxx
