Voetstappen
Afgelopen zondag vertrok ik voor een minivakantie naar mien stadsie Harlingen. Met een flinke koffer, want de winkels waren gesloten en wat als ik niet genoeg kleren/boeken/schoenen bij me zou hebben of, nog erger, niet genoeg eten?? Maar alle reisstress (ja, dat heb ik altijd, ook al blijf ik in NL) viel van mijn schouders toen ik de Afsluitdijk afreed en na een paar kilometers het bordje Harlingen/Harns zag. Iedere keer opnieuw gebeurt er dan iets met me. Noem het melancholie (ben ik heel goed in) of gewoon blijdschap, maar mijn hele lichaam reageert op die naam. Op zo'n moment ben ik me ervan bewust hoe mijn genen verlangen naar dit oude havenstadje. Het voelt als thuiskomen.
De vorige keer, in oktober, liep ik vanwege de hitte met mijn jas om mijn middel geknoopt en was ik samen met mijn ouders. We streken neer op een terrasje als we dorst hadden, snuffelden in leuke winkeltjes en keken alvast naar binnen bij de restaurantjes waar we 's avonds konden eten. Dit keer was het stervenskoud, kon je slechts eten afhalen en waren de winkels alleen op afspraak te bezoeken. Heel anders. Toch liep ik dagelijks eindeloze kilometers met een glimlach door de stad en langs het wad. Ik huurde een fiets en kreeg van een lieve vrouw in de bloemenwinkel het aanbod om in de tijd dat ik er was gewoon haar fiets te komen halen. Ik wandelde 's avonds met mijn nichtje door een prachtig verlichte haven en schoof gezellig aan tafel bij weer andere nichten, die me al snel zo vertrouwd zijn geworden. In mijn vaders nicht zie ik het lieve gezicht van mijn oma terug (en haar zonnige karakter). Anderen herkennen mijn vader in mij. Er is een connectie die niet verwoord hoeft te worden. Het is er gewoon. Ik word er gelukkig van.
Ik maakte een uitstapje naar Leeuwarden om een vriendin te spreken die ik veel te lang niet had gezien. Ik fietste in de stralende zon naar Kimswerd, Arum en nog meer dorpjes wiens namen je meestal alleen in boeken tegenkomt. Ik sprak een oud baasje van in de negentig in een blauwe overall die mij trots de bloemen in zijn tuin liet zien en zei: 'Meiske, als de lente wegblijft, moet je 'm zelf binnenhalen.' Een lieve dame op straat vertelde me over haar familie en kende de naam van mijn familie. 'Geen rijke mensen, maar wel lief. En vechters.' Ik voelde het van binnen gloeien. Ik was gekomen om te schrijven, maar heb vooral inspiratie opgedaan. Het bruist weer. Heerlijk!
Ja, ik hou van Harlingen. Van de zee, de gebouwen, de weidse natuur en de taal, die voor mij zo vertrouwd aanvoelt omdat mijn oma en opa die spraken. Maar een plek krijgt pas zijn warmte door de mensen. Die maken dat ik steeds weer terug wil naar dat trotse stadje, waar mijn voorouders door dezelfde straten liepen en uitkeken over hetzelfde water. De Harlingers zijn trots op hun afkomst. En deze halve Harlingse ook.
Fijne Paasdagen allemaal! Liefs, Carlita
