Huilen
Ik ben een vrouw die makkelijk huilt. Uit frustratie, bij schattige baby's en aandoenlijke dieren, bij het zien van de glimlach op het gezicht van een oudje, bij het horen van een prachtig liedje; niets ontsnapt aan mijn tranen. Het rare is dat het bij mij precies tegenovergesteld werkt als ik pijn heb. Bij pijn huil ik niet; dan sluit ik me letterlijk af voor de buitenwereld en word ik stil. Ik heb dan ook het idee dat huilen de pijn alleen maar erger maakt. Maar mensenlief, deze week werd mijn pijngrens echt op proef gesteld...
Het begon op maandag; een zeurende oorpijn die uitstraalde naar mijn kaak. Kou gevat, concludeerde ik. Gaat wel weer over. Op dinsdag werd de pijn behoorlijk irritant. Op woensdag kon ik aan niets anders meer denken. Mijn eigen tandarts, degene die ik al jaren heb en de enige aan wie ik kostbare gebit durfde toe te vertrouwen, was onbereikbaar. En niet voor de eerste keer. De pijn was inmiddels zo heftig, dat ik besloot via Google een andere tandarts te zoeken. Op basis van de trefwoorden angst en spoed. Die waren er genoeg. Ik kon woensdagavond terecht. Er werd een foto gemaakt waar wel een schaduw op te zien was, maar daar kon nog geen conclusie aan verbonden worden. Ik moest het maar even aankijken en over een week terugkomen.
Na een helse nacht belde ik ze terug; een week wachten was geen optie. Ik kon zaterdag terugkomen. Het enige probleem was dat ik dat niet meer trok. Ik kon aan niets anders meer denken dan aan de beukende pijn in mijn kies en de wanhopige gedachte dat ik nog twee dagen hiermee zou moeten rondlopen. Op vrijdagochtend belde ik elke spoedtandarts die ik kon vinden. Geen van hen had plek, wel over een dag of drie. En toen gebeurde het. Ik sprak, inmiddels volledig in paniek, een assistente van een spoedtandarts, die meelevend toegaf dat het vreselijk is om zo lang met kiespijn rond te lopen. 'Tenzij je het niet erg vindt om naar Amsterdam te komen. Dan prop ik je ertussen, dat moet wel lukken.' De opluchting barstte eruit in een enorme huilbui en ik stond er niet eens bij stil hoe ongemakkelijk de assistente zich waarschijnlijk moest voelen. 'Ik hui-uil no-oit bij pijn', snikte ik. 'Eens moet de eerste keer zijn', reageerde ze nuchter en voegde eraan toe: 'Het is echt een heel aardige tandarts, u hoeft niet bang te zijn.'
Tja, het sleutelwoord. Bang. Ik kan nog zo stoer overkomen en pijn die bijna onverdraaglijk is vrouwmoedig verdragen, maar mijn angst voor de tandarts, ontstaan in een ver verleden, is nog steeds springlevend. Al ga ik trouw naar controles en onderwerp ik me aan alle noodzakelijke handelingen, diep in mij zit nog steeds dat doodsbange meisje dat achterover gedrukt in de stoel pijnscheut na pijnscheut moet ondergaan, zonder dat ik eraan kan ontsnappen. Zonder gehoord te woorden. Als ik kijk welke impact dit nog steeds op mij heeft vandaag, kan ik wel zeggen dat ik een tandartstrauma heb. Maar goed: ik bereidde me geestelijk al voor op de hel van een wortelkanaalbehandeling.
De Amsterdamse tandarts was inderdaad superaardig en zijn assistent ook. Misschien wel bij het zien van mijn bibberende benen en gebalde vuisten, wie zal het zeggen... Hij legde uit dat de schaduw op de foto een overduidelijke ontsteking was aan de wortelpunt, maar ook wat hij ging doen en wanneer. Hij liet de instrumenten zien en sprak een gebaar met mij af voor als hij tussendoor moest stoppen. Na 2 1/2 uur in de stoel en ongeveer 6 verdovingsspuiten kan ik zeggen dat het grootste deel van de behandeling te doen was. Op één moment na, toen hij zei: 'Dit kan even pijn doen', en ik een soort messteek in mijn ontstoken wortelpunt voelde steken. Ik kon niet gillen met de plastic lap in mijn mond, maar hij moest wel even wachten tot mijn tranen niet meer uit mijn ooghoeken stroomden. 'Vanaf nu is het ergste voorbij', zei de man troostend en dat klopte. Mijn kies ook trouwens, toen ik eenmaal weer thuis was en de verdoving uitgewerkt. Maar het was achter de rug. Ik had mijn angst wederom overwonnen.
Tja, en nu? In ieder geval op zoek naar een nieuwe tandarts die bereikbaar is bij noodgevallen en die net zo vriendelijk en geruststellend als de Amsterdamse tandarts. Die mijn angst begrijpt en het niet wegwuift. En dit weekend ga ik heel lief voor mezelf en mijn opgezwollen wang zijn, dingen eten waar ik niet op hoef te kauwen en eindeloos Netflix kijken en boeken lezen totdat ik weer de oude ben. Badass Carlita. Min of meer.
Lieve mensen, schaam je nooit voor je tranen! Je mag je angst laten zien. Liefs, Carlita xxx
