Een vader die er is
"Ik ken mijn vader niet." Zomaar een zin die ik van de week las, in een online interview. De vrouw die dat uitsprak was ooit een meisje dat zich haar hele jeugd afvroeg waarom haar vader er niet was. Hij leefde wel en ze wist zelfs ongeveer waar. Maar waar ze vroeger naar een papa verlangde en meer dan eens droomde over een ontmoeting a la Spoorloos, heeft ze zich inmiddels voor hem afgesloten. "Hij had me kunnen vinden", zegt ze nu en haar gekwetstheid is zo voelbaar dat ik haar een knuffel zou willen geven.
Het verhaal bleef me achtervolgen. Hoe zou het zijn als je een vader hebt die nooit een vaderrol heeft gespeeld? Om welke reden dan ook, wat er zijn genoeg vaders die het wel willen, maar die geen rol mógen spelen in het leven van hun kind. Hoe word je als kind volwassen in de wetenschap dat er ergens een man rondloopt aan wiens DNA jij voor 50 % verbonden bent? Een man die jou niet leerde fietsen? Die niet beschermend was ten aanzien van vriendjes? Die zich geen zorgen maakte als je te lang wegbleef? Die je niet als voorbeeld hebt kunnen nemen over hoe je als man met een vrouw omgaat?
Het lijkt me verschrikkelijk. Ik hou zoveel van mijn pa en ik ken hem heel goed. Zijn bezorgdheid en zijn angsten, zijn loyaliteit en liefde, de liedjes die hem raken en de manier waarop hij naar de wereld kijkt. Samen met mijn mama vormt hij het fundament waarop mijn leven is begonnen en het nog steeds rust. Ik weet hoe het is als iemand onvoorwaardelijk van je houdt en achter je blijft staan, no matter what. Het is niet iedereen gegeven.
Zometeen vertrek ik voor een paar dagen naar mijn pa's geboortestad om te schrijven en de sfeer op te snuiven van zijn jeugd. En weer wat lieve familieleden te spreken. Om te beseffen dat ik een dochter ben van die Ouwe Seun en we dezelfde achtergrond delen. Het is niets minder dan geluk.
Fijne zondag allemaal! Liefs, Carlita xxx
