The Birds
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik van dieren hou. Er zijn natuurlijk uitzonderingen; over de motten, zo groot als mijn duim, die ik soms tussen mijn wasgoed aantref ben ik minder enthousiast en met wurgslangen heb ik ook niks. Maar verder vind ik dieren over het algemeen leuk, grappig en interessant. Alleen haat ik sinds een paar maanden de zo vriendelijk uitziende duiven die mijn balkon tot hun hangplek hebben uitgekozen.
De halve dag zitten ze met zijn twintigen op een lange tak die uitkijkt op mijn balkon. Net zoals in de klassieker The Birds. De rest van de tijd zitten, slapen en schijten ze op de reling, de verwarmingsbuis, de prullenbak en, als alle plaatsen bezet zijn, op de grond. Wegjagen helpt niet, een emmer water over ze heen gooien ook niet. Ze gaan naast de nepkraai zitten die ik als afschrikmiddel op de reling had vastgemaakt en ze schijten zelfs over hem heen. Als ik woedend het balkon op storm blijven ze gewoon zitten. Een paar weken terug poepte er een over mijn arm, toen ik die uitstak om hem weg te jagen.
Gisterochtend was ik het meer dan zat. De avond ervoor had ik mijn hele balkon schoongemaakt en de volgende ochtend was het weer bezaaid met witte en bruine schijtpoep. Bij de Hornbach kocht ik dievenplaten (lange latten met stekels) omdat de duivenwegjaagoplossingen overal uitverkocht waren (in coronatijd zijn duiven blijkbaar meer gaan poepen) en tie-wraps, waarna ik van mijn hele balkon een onneembare vesting heb gemaakt. Je moet niet ergens per ongeluk vallen en je ergens aan vastgrijpen zeg maar. Het duurde natuurlijk niet lang of ik zag de monsters al weer naar hun hangplek gluren. Eentje waagde zijn kans toen ik gewoon op het balkon stond. Toen hij zijn rimpelige pootjes op de stekels van mijn reling zette vloog hij snel weg. Zijn vriendjes, die van plan waren ook weer te chillen op mijn balkon, besloten hem na een korte aarzeling te volgen. De zon brak ineens door. Zou het balkon dan eindelijk weer van mij zijn? Vrijgewaard van alle stress en viezigheid? Ik durf het nog niet helemaal te geloven. Maar ik heb weer een beetje hoop.
De afgelopen jaren heb ik het tot een gewoonte gemaakt om dingen waar ik me druk om maak te zien als lessen waar ik iets uit kan halen, al is het om mijn frustratielevel wat omlaag te krijgen. Dus... wat is de moraal van dit verhaal? Voor mij denk ik de realisatie dat als je iemand vraagt iets niet te doen, en die persoon gewoon doorgaat, je met grof geschut moet komen. Zo duidelijk zijn als maar mogelijk is, zodat diegene zijn gif en viezigheid niet in jouw levenssfeer kan deponeren. Laat ze niet binnen. Don't let them steal your joy.
Lieve mensen, geniet van je weekend en van de mensen die je wèl graag ziet! Liefs, Carlita xxx
