Frank

Afgelopen woensdag zag ik tijdens mijn Maas-wandeling op de Kop van Zuid opeens een gebouw in het water liggen. Ik vroeg aan een vriendelijke meneer die op een nabijgelegen bankje zat of hij wist waar het voor diende. We raakten aan de praat. 'Heb je haast?' vroeg hij. Ik dacht aan het geld dat ik in de parkeermeter had gegooid, maar besloot dat dit een stuk interessanter was. Ik schudde mijn hoofd en nam plaats op het bankje. We stelden ons aan elkaar voor. Frank was zijn naam. Een echte Rotterdammer met Antilliaanse roots en een liefde voor zijn stad. Die liefde delen we. Rotterdam rocks.

Frank had gevaren en al heel wat gezien van de wereld. Veel meegemaakt ook. En was vanaf zijn 15e al samen met zijn vrouw. Een leven lang samen, net als mijn ouders. Er kroop een stukje weemoed door me heen. Het is iets wat ik niet meer zal meemaken, ook al kom ik ooit nog iemand tegen met wie ik mijn resterende jaren zou willen doorbrengen. Hij vertelde over zijn bucketlist. Een van de dingen die hij nog wil doen is de Camino lopen. Hij heeft er de tijd voor, hoeft niet meer te werken. Ik vertelde dat ik nooit veel heb gereisd; ik had er de tijd, het geld en de moed niet voor. Dat míjn bucketlijst voornamelijk bestaat uit een rustige woning, waar ik de focus heb om meer boeken te schrijven. Frank vroeg om de titels; hij zou bij Donner ernaar informeren.

Na een half uur besloot ik de benen weer te gaan strekken. We namen hartelijk afscheid en ik liep met een glimlach op mijn gezicht weg. Even hadden wij, twee vreemden, een stukje leven met elkaar gedeeld. En besefte ik weer hoe belangrijk het is om tijd te maken voor contacten die er toe doen, maar ook om niet te wachten met het vervullen van je dromen. Als ik dat pas ga doen als ik met pensioen kan, heb ik misschien de benen niet meer om naar Santiago de Compostella te lopen. Of de rug niet meer om urenlang achter mijn laptop te zitten om mijn verhaal op papier te krijgen.

Misschien kom ik Frank nog een keer tegen. Misschien ook niet. Maar hij heeft me wel iets gegeven om over na te denken. Daarom hou ik van de verhalen van anderen en deel ik mijn eigen verhalen ook. Het zou zomaar kunnen dat je iemand aan het denken zet. Iemand kunt inspireren. Net dat stukje hoort waar je naar zocht. Daar hoef je geen dure online inspiratiesessies voor te volgen. Je vindt het gewoon op een bankje aan de Maas.

Fijne zondag allemaal! Liefs, Carlita xxx

Twitter Facebook LinkedIn Volgen