Little House
Ik heb altijd al een levendige fantasie gehad en kon mezelf makkelijk verplaatsen naar andere plaatsen in mijn hoofd. Het gezin waarin ik opgroeide was mijn referentiekader. Zo dacht ik als minimeisje dat de zangeres van Boney M het over mijn moeder had, als ze Brown Girl In The Ring zong. Omdat mama stoer en mooi was en geen uitdaging uit de weg ging. Ik zag haar dan letterlijk voor me in sportkleding en bokshandschoenen. En als ik Elvis op TV zag die Wooden Heart zong, twijfelde ik altijd of het niet stiekem mijn vader was in een legeroutfit. Hij was in ieder geval net zo knap en onderin mijn ouders' kledingkast lag een groene helm. Op die leeftijd kon ik nog niet alle logische feiten met elkaar verbinden. Maar ook toen ik groter werd en besefte dat mijn ouders gewoon een reguliere baan hadden, bleef ik me aangetrokken voelen tot mensen die op mijn ouders leken. Daar voelde ik me vertrouwd en veilig bij.
Zodra ik kon lezen ging er een nieuwe wereld voor me open. Sprookjes vond ik fantastisch, hoe enger hoe beter! Avonturenboeken zoals De Vijf las ik steeds opnieuw en tv-series zoals De Weg Naar Hamelen of Q en Q hielden me aan de tv gekluisterd. Van Dr Who kreeg ik nachtmerries, al weet ik achteraf niet of het nu echt zo eng was als in mijn herinnering. Maar er was één serie die vanaf de eerste aflevering een grote liefde van mij is gebleven: Little House On The Prairie.
Ik identificeerde me enorm met Laura en zag mijn zus als Mary. Overbodig te zeggen dat ik mijn ouders herkende in Charles en Caroline. Van het intromuziekje werd ik al blij en ik, die nooit lang kon stilzitten, zat ademloos elke aflevering uit. Het identificeren ging zo ver dat ik niet meer kon slapen toen Mary in de serie blind werd; ik was zo bang dat mijn zus, die een bril droeg, dat ook zou worden...
De serie, waarvan alle seizoenen nu al weer geruime tijd vroeg in de avond worden uitgezonden, brengt mij direct terug naar mijn jeugd. En ik begrijp nog steeds waarom ik toen al zo'n fan van was. Alles zit erin: drama, spanning, humor, de dood, nieuw leven, wonderen, frustraties, verslavingen, het verveelt nooit en brengt allerlei emoties boven. Ik denk dat ik wel durf te zeggen dat mijn eigen boeken deels geinspireerd zijn door wat ik in mijn kinderbrein heb opgeslagen, toen ik opging in het wel en wee van een familie die ik als de mijne begon te beschouwen. Ik herkende de band en de onvoorwaardelijke liefde.
Niet iedereen heeft die basis en daar ben ik me van bewust. Als overgevoelig, onzeker meisje dat met angsten kampte had ik niet in een veiliger omgeving op kunnen groeien. Omdat ik mezelf kon zijn en wist dat er van me gehouden werd en wordt. Daarom probeer ik zelf ook een Little House te zijn voor de mensen die dat nodig hebben. Al lukt dat niet altijd en is er soms misbruik van gemaakt, ik wil dat deel van mij niet veranderen. Zonder onvoorwaardelijke liefde had ik nooit voor mijn dromen durven gaan, geen stappen durven zetten. Dan zou ik een slachtoffer zijn geworden van omstandigheden. Een personage in een boek dat ik nooit zou schrijven. Ik blijf lopen. Door het Little House waar ik ben opgegroeid en waar ik nog steeds zo graag naar binnen loop.
Fijne zondag lieve mensen! Carlita xxx
