Pain Popper

Nu alle seizoenen van Dr. Pimple Popper weer worden uitgezonden op TLC, zit ik aan de buis gekluisterd, buitengewoon gefascineerd door de patiënten die bij de charmante Dr. Sandra Lee aankloppen. Voorbeelden? Een man met gezwellen die vanaf zijn neus tot over zijn kin hangen (rhinophyma), en die moet optillen om te kunnen praten. Een vrouw wiens hele gezicht bedekt is met huidknikkers, zelfs haar oogleden en lippen. Een jonge vent die bovenop zijn hoofd een soort vleesantenne heeft van vijf centimeter lang. Wat ze gemeen hebben is dat ze er jarenlang mee door hebben gelopen, uit angst voor een medische ingreep of door geldgebrek. Uiteindelijk zijn ze maatschappelijk zo vereenzaamd, dat ze niet anders meer kunnen dan de stap nemen naar Dr Lee: hun laatste strohalm. En zij helpt. Hoe dan ook.

Ik jank uitgebreid mee als ze hun gerepareerde uiterlijk in de spiegel zien. Deze dolgelukkige mensen gaan vervolgens weer leven in plaats van zich verbergen voor de buitenwereld. Hun probleem was natuurlijk ook superzichtbaar, je kon het niet negeren. Maar wat nou als het probleem van binnen zit? Een zo pijnlijk probleem, dat je er niet eens aan wil denken. Laat staan dat je een dokter opzoekt om het er eens uitgebreid over te hebben. Dan breidt de pijn zich uit. Het gaat woekeren. Tot je lichaam het niet meer trekt. Ik heb het meegemaakt.

Op de meest afschuwelijke dag van mijn leven verloor ik mijn broertje. Mijn moeder kreeg een hartaanval. Mijn vader zonk weg in een depressie. Mijn jongetjes waren ontroostbaar. En ik werd gestalkt. Door een psychopaat, die mij ook in die aardedonkere periode bleef bedreigen en lastig vallen. Die mij foto's stuurde van dode mensen en genoot van mijn diepe verdriet. Ik kon niet rouwen. Ik moest verder om te voorkomen dat ik zou instorten. En dat deed ik, zo goed en zo kwaad als het ging. Alleen ging de pijn niet weg en die maakte me ook ziek. Ik kreeg in een jaar tijd Pfeiffer, longontsteking, kinkhoest en hartritmestoornissen. Die ziektes genazen weer. Maar het gemis van mijn broertje was zo heftig, dat ik het ging verbergen. Ik wilde niet steeds huilen. Ik wilde niet zwak zijn.

Drie jaar terug kwam er wederom een stalker op mijn pad, dit keer vanuit mijn werkomgeving. Ik probeerde er professioneel mee om te gaan en het te zien als iets wat bij de aard van het werk hoorde, wat ik aan moest kunnen. Maar dat was niet zo. De angst en het verdriet van toen kwamen in één keer weer boven. En het ergste: ik kon het niet meer wegdrukken. De uitgestelde rouw. De boosheid. Ik werd in een draaikolk geworpen en op de kant gesmeten. Uitgeput. Noodgedwongen moest ik mijn verleden onder ogen zien. Ik was op. Ik had zelfs de eerste maanden geen woorden meer. Ik, die altijd taal tot mijn beschikking had, was nu letterlijk lost for words. Ik kreeg veel steun, maar uit sommige hoeken ook onbegrip. Je ziet het niet aan de buitenkant. Ik liep niet rond met het verdriet beschreven op mijn gezicht. Voor het eerst moest ik door de shit heen. Praten. Pijn naar boven laten komen. Boosheid eruit laten over hoe intens slecht iemand kan zijn. Het kostte me veel tijd en energie om weer boven water te komen. En toen ik mijn woorden en zinnen weer terug kreeg, wist ik dat ik er iets mee moest. Het resultaat was Waterdragers en vervolgens Dromenjagers. Voor mij niet slechts boeken, maar een proces van heling. De hartverwarmende reacties erop zijn allemaal omhelzingen die ik blijf koesteren.

Als ik iets heb geleerd is het dat je je pijn en verdriet niet binnen moet houden. Er zijn altijd mensen die naar je willen luisteren en die je begrijpen. Je bent niet alleen. Praat, schrijf, deel, laat zien wie je bent. Er is niets om je voor te schamen. Er is alleen maar heel veel om van te houden.

Carlita xxx

Twitter Facebook LinkedIn Volgen