A house is not a home

De afgelopen week werd mijn plafond gerenoveerd en deze control freak had zich natuurlijk goed voorbereid. Want je denkt, oh, alleen een plafond, maar mijn hele huiskamer moest leeg... Echt alles moest eruit; bank, stoelen, tafels, kasten, gordijnen en gordijnrails, t.v., planten, schilderijen, lampen.... Je weet pas wat je allemaal hebt als je het weg moet halen. Alleen mijn tapijt mocht blijven liggen. Alle kasten moesten ook eerst leeg gehaald worden voordat ik ze kon verplaatsen; en iedereen die mij een beetje kent weet dat ik weliswaar niet rijk ben, maar wel gigantisch veel boeken bezit. Kortom, verhuisdozen gekocht bij de Gamma, familie ingeschakeld voor het sjouwen, en zeer slecht geslapen uit angst voor wat me te wachten stond.

Op maandag, heel vroeg in de ochtend, begon het feest. Omdat er in de rest van mijn woning geen plek meer was door alle spullen uit de woonkamer, kon ik er niet verblijven. Ik ging wandelen, fietsen, at bij mijn ouders en mijn zoon, en ging regelmatig even mijn huis in om wat spullen te pakken en te kijken hoe het daar ging. Dat was voor iedereen ongemakkelijk. Ik liep de werkmannen in de weg en voelde me een indringer in mijn eigen huis, dat echt niet meer voelde als thuis. Hollandse hits schalden uit de radio, snerpende tonen uit de boormachines en ik dacht alleen: Komt dit ooit weer goed? Ik zag de jongens mijn toilet uitkomen en zonder handen te wassen weer vrolijk verder aan het werk gaan. Mijn tapijt was bezaaid met witte en andere vlekken die ik probeerde te negeren. Aan het eind van elke dag aanschouwde ik met de nodige wanhoop mijn ontplofte huis en ging aan de schoonmaak, terwijl cement- en stofwolken zich in mijn haar en kleren nestelden. Daarna sleepte ik mijn stoel en een lamp naar de lege woonkamer, waar ik uitgeput bedacht dat ik weer een dag had overleefd. Maar het voelde buitengewoon onprettig. Ik miste de vertrouwde geuren, mijn spulletjes, de foto's van mijn dierbaren, al die materiele dingen die mijn huis tot een thuis maken. Ja, zelfs de tv miste ik. Het drong tot me door hoe gehecht ik ben aan een eigen plekje en hoe ik daar normaal gesproken kan bijtanken. Want hoe vaak ik ook baal van mijn prehistorische lawaaierige woning, ik hèb er in ieder geval een. Bovendien heb ik familie in de buurt bij wie ik terecht kan. Niet iedereen heeft dat geluk.

Op donderdag kon ik beginnen met de eindschoonmaak en het herinrichten. Mijn rug protesteerde, mijn luchtwegen ook. Maar mij krijg je niet snel klein (en ik wilde niet langer in de chaos zitten en uit dozen leven). Na twee dagen flink doorpezen zag het er weer redelijk bewoond en gezellig uit en kon ik gaan ontspannen. Dat was de bedoeling in ieder geval. Alleen stond ik gisteren op met een zeer pijnlijke keel en oren. Afgelopen nacht kwam daar een totaal verstopte neus bij en een rug die na een flinke niesbui weer scheef staat. Oftewel, ik heb te lang door stofwolken geploeterd, ben (veel) te druk geweest en heb me veel te druk gemaakt. Mijn weerstand krijgt meestal een opdoffer van stress. Maar ik heb ook weer wat dingen geleerd. Ten eerste: ik gok dat ik smetvrees heb. Ten tweede: dat ik nooit gekampeerd heb, heeft een reden; ik ben daar niet voor gemaakt. Ten derde: Tino Martin heeft ook best leuke liedjes. En last but not least: wat voor een huis ik ook heb, het is wel míjn huis, Met dingetjes die voor anderen misschien niet van waarde zijn, maar voor mij wel. Met herinneringen en een stoel die op me wacht na een lange dag. Hoe die dag ook is geweest.

Liefs, Carlita xxx


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Reacties

Wat ben je toch weer heerlijk reflectief bezig dame. Geweldig eerlijk ben je. Ik heb geleerd dat iedere eigenschap zo z'n voor- en nadelen heeft. Als je ze maar bij jezelf herkent.
Van mijzelf durf ik te zeggen dat ik creatief ben. Een ander vind dat vaak Chaotisch . . . . (niet Lia hoor).
Ik geniet altijd weer van jouw talige innerlijke roerselen . . . Een gerenoveerd plafond levert iig een mooi stuk tekst op. Knap hoor!!!
Wim Geurts, op 24-12-21
Oh, dank je wel Wim! Het was een hel van een week waarin ik me regelmatig wanhopig heb gevoeld omdat ik geen eigen plek meer had... Maar wat is de beloning en dankbaarheid dan weer groot als beetje bij beetje mijn vertrouwde omgeving weer zichtbaar wordt. Hele fijne kerstdagen gewenst voor jou en Lia!!

A house is not a home

De keerzijde van de roem

De ogen van mevrouw Smid

Doorgaan

Ziek

Home Sweet Home