Zicht

Half december kreeg ik mijn driemaandelijkse medicijnenpakket. De apotheek was echter het belangrijkste medicijn vergeten. Dacht ik. Na een telefoontje bleek dat het opeens niet meer vergoed werd ("Oh, heeft u daar geen bericht over gekregen?") en dat ik dit verder met de internist moest bespreken. Met wie ik pas op 30 december een afspraak had. In de dagen die volgden ging mijn zicht opeens zorgwekkend achteruit. Ik kon niet meer autorijden, televisiekijken of uberhaupt iets doen zonder bril. Mensen herkende ik pas als ze op anderhalve meter afstand waren genaderd. Nooit eerder had ik me gerealiseerd hoe het is als dingen opeens letterlijk aan je gezichtsveld onttrokken worden.

Het vermoeden dat al direct door me heen was geschoten bleek te kloppen. Het medicijn wat mij van de ene op de andere dag onthouden was, en dat ik tegen forse betaling wel weer terug kon krijgen, was de oorzaak van mijn afgenomen gezichtsvermogen. Enkele dagen nadat ik het weer tot mijn beschikking had, zag ik weer als vanouds. Prima. Geen bril meer nodig. Ook al had ik die inmiddels bij Pearle besteld, in de veronderstelling dat ik nooit meer ergens zonder bril naar toe zou kunnen. Maar wat mij het meest heeft geschokt (en geïrriteerd) is dat blijkbaar niemand van mijn zorgverleners het nodig vond om mij in te lichten of om met mij mee te denken. Ik was onzichtbaar. Niet belangrijk.

Toevallig lees ik nu een (niet recent) boek van Hameeda Lakho, een vrouw van mijn leeftijd die een vreselijke jeugd heeft gehad, vol mishandeling en verwaarlozing. Ze probeerde het als jong meisje aan anderen te vertellen; op school, aan een tante, zelfs aan de politie. Ze werd niet geloofd of mensen wilden er niet aan en kozen ervoor de andere kant op te kijken. Alleen door haar vechtlust wist ze zich uiteindelijk los te rukken aan de afschuwelijke omgeving waarin ze opgroeide en werd daarmee een inspiratie voor anderen. Het voorbeeld van een vrouw die niet gehoord en gezien werd, maar dat wel opeiste. Omdat ze wist dat het leven beter moest zijn dan hoe het voor haar was.

Nu heb ik gelukkig een totaal andere jeugd gehad dan Hameeda; ik werd thuis gekoesterd en gezien. Maar ik weet wel hoe het is om op school als kind gepest en genegeerd te worden. Het heeft bij mij hooguit een jaar geduurd, maar voorgoed een impact gemaakt in hoe (on)veilig ik de wereld ervaar. In de relaties die ik aanging. In de keuzes die ik (niet) maakte. Ik zag de wereld door een bepaalde bril die mij altijd alert deed zijn. Het was waarschijnlijk onontkoombaar dat ik het onderwijs inging en vervolgens de jeugdzorg. Elk kind dat niet gehoord of gezien wordt ben ik zelf.

Hoewel ik nu heel anders in elkaar zit dan vroeger, zijn er nog steeds momenten waarop dat kleine meisje van toen weer naar boven komt. Zoals wanneer ik niet geïnformeerd word over veranderde zorg, daardoor negatieve gevolgen ervaar en niet eens excuses krijg. Of wanneer mijn mening totaal genegeerd wordt terwijl ik echt wel iets zinnigs te zeggen heb. Of als ik zie hoe bepaalde mensen denigrerend met andere, minder mondige, mensen omgaan. Dan komt die vechtlust weer boven. Dan laat ik me horen. Want nee, mijn mond wordt niet meer gesnoerd. Hoe ik dingen zie en ervaar, doet er toe. En hoe jij dingen ziet en ervaart ook. Als we proberen elkaar echt te zien en naar elkaar te luisteren, kunnen we de wereld zoveel mooier maken. En dat is nog steeds mijn liefste wens: een wereld waarin iedereen zich veilig voelt. Daar vecht ik voor. Nog steeds.

Liefs, Carlita xxx

Twitter Facebook LinkedIn Volgen