Verraad

Ik heb bepaald geen pokerface... Meestal is aan mij direct af te lezen wat ik van iets vind of wat ik voel. Liegen past dus niet zo goed bij mij; sterker nog, een leugentje om bestwil kleurt mijn wangen al rood. Door schade en schande wijs geworden ben ik daarom maar gewoon eerlijk. De basis daarvoor ligt denk ik in mijn vroege jeugd. Toen ik een keer stiekem een dropje had gepikt in de drogisterij en 'm toch niet durfde op te eten, zodat mijn moeder het bij thuiskomst uit mijn kleverige kindervingertjes moest peuteren, ging ze met me terug naar de winkel om excuses aan te bieden. Met een stuiver om voor het dropje te betalen. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, maar het was een belangrijke les die ik niet meer vergat. Je blijft van andermans spullen af.

Toch ben ik meerdere keren in mijn leven vals beschuldigd. Als 15-jarige werkte ik op de donderdagavond en de zaterdag in een kledingwinkel. Het werken achter de kassa vond ik superleuk en ik checkte altijd dubbel of ik wel de juiste hoeveelheid wisselgeld teruggaf door hardop mee te tellen, bang als ik was om een fout te maken. Tot die avond waarop na sluitingstijd opeens alle deuren hermetisch dicht gingen en we gesommeerd werden om onze handtassen te legen op de toonbank. De kassa-uitdraai bleek niet te kloppen. Mijn hart klopte als een malle. "Denkt u dat we gestolen hebben?" vroeg ik verontwaardigd. "Iemand van jullie moet het gedaan hebben", was het ferme antwoord van de winkelchef, "dus niemand verlaat de winkel tot we alles onderzocht hebben!" Ik herinner me de woede en de vernedering die ik voelde toen ik de zeer persoonlijke inhoud van mijn tas ten toon moest stellen aan al die mensen. Make-up, puistjescreme, tampons, mijn dagboekje: alles ging door de handen van mijn chef terwijl mijn collega's toekeken. Ik mocht mijn ouders niet bellen dat ik later thuis zou zijn en er waren nog geen mobiele telefoons, dus ik wist dat ze zich ongerust zouden maken, waardoor ik nog nerveuzer werd. Pas een uur later mochten we weg, toen de chef erachter was gekomen dat een verkeerd aangeslagen bedrag op de kassa de boosdoener was, want niemand had geld achterover gedrukt. Er werden geen excuses aangeboden. Het was zo niet eerlijk! De volgende dag diende ik mijn ontslag in.

Eerlijk duurt het langst, dat weet ik. Maar eerlijk zijn heeft ook zijn nadelen. Zo heb ik een keer, in een lange relatie die op zijn einde liep, aan mijn toenmalige vriend verteld dat ik niet meer hetzelfde voor hem voelde als vroeger. Hij was gekwetst, maar eerlijk zijn leek me het beste. Via via kwam ik er echter achter dat deze man, met wie ik jaren samen was geweest, rond liep te bazuinen dat ik vreemd was gegaan... Ik verlaag me niet snel tot schelden, maar toen heb ik me wel even laten gaan. Het was gewoon niet waar! Toch moest ik mezelf verdedigen tegen zijn leugens. We hebben daarna nooit meer contact gehad.

Maar, zoals alles in het leven, het kan altijd erger. Veel erger. Zo kwam verleden week met veel promotie en bombarie 'Het verraad van Anne Frank' uit, een zeer omstreden boek waarin een Joodse man postuum ervan wordt beschuldigd de familie Frank te hebben verraden. Na "diepgaand onderzoek" was deze man de verrader, bijna 85 % zeker. 85, geen 100. En dus was het niet zeker. Maar de naam van deze man (en zijn nazaten) was de wereld al rond gegaan. Hij kan zich niet meer verdedigen. Het zal je maar gebeuren, dat jouw familie in een adem wordt genoemd met een van de grootste moordpartijen ooit: de Holocaust. En niet als slachtoffer. Bovendien is bekend geworden dat voor dit boek op basis van valse informatie een ton aan subsidie is ontvangen van de gemeente. Gelukkig zijn er mensen opgestaan die hiertegen protest hebben aangetekend en van wat er nu bekend is, zullen er niet meer boeken worden gedrukt. Maar het leed is al geschied. Er wordt al snel gedacht dat waar rook is, ook vuur is. Dan kan je protesteren wat je wil; je naam is al besmeurd.

Ik ben ervan overtuigd dat elke actie een reactie veroorzaakt. Als je doelbewust anderen benadeelt of wanneer het je gewoon niet interesseert welke gevolgen je gedrag heeft, dan wordt je daarmee vroeg of laat geconfronteerd. Maar het mooie is: ook als je iets goeds of positiefs het universum instrooit, komt het bij je terug. Misschien niet direct en misschien niet vanuit dezelfde hoek. Maar iets goeds blijft nooit onbeantwoord. Ook dat heb ik ervaren. Volgens mij maakt dat de keuze over hoe je in het leven staat, of over welke route je volgt, een stuk makkelijker. Ik zou geen geld willen verdienen aan een boek waarmee ik het leven van anderen kapot maak. Ik schrijf met een missie; als mensen plezier beleven aan mijn boeken, er troost in vinden of zichzelf erin herkennen en weten dat ze niet alleen zijn, dan is die missie geslaagd. Dat is de blijdschap die ik haal uit schrijven.

Lieve mensen, ik wens jullie een fijne zondag en hopelijk blijft het niet de hele dag regenen! Carlita xxx


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Reacties

Goedemorgen Carlita,
Wat een mooi en oh zo herkenbaar blog. Goed begin van de zondag en omdat het regent en ik zomaar een keer vroeg ben, Ga in nu onderduiken en het boek van VincentJ Dancet uitlezen. Jij hele fijne zondag en knuffel van mij.
José Bosma, op 06-02-22
Dank je wel José! Dikke knuffel terug! xxx
Wat zet jij jezelf weer kwetsbaar neer in deze inéénademuitlezende column. Wat was jouw inborst groots. Zelfs al zou daar nu nog maar de helft van overgebleven zijn dan nog buig ik mij in het stof voor je.
Ik denk dat ik 5 of 6 was toen mijn grotere broer (de meester zeg maar)met een vriend mij overhaalde om een zakje droppoeder te 'kopen' en dan niet betalen maar hard de winkel uitrennen.
Natuurlijk kende de dame in de winkel mij (hoe argeloos was ik toen nog) en tijdens het avondeten op die zaterdag ging de bel . . . de rest bespaar ik je.
Wat jij en ik gemeen hebben is ons gevoel voor rechtvaardigheid. Dat pak slaag kan ik mij goed herinneren omdat ik het gewoon verdiende.
Al lezende jouw mooie verhaal kwam dit bij mij naar boven. Wat een geweldig lieve foto van je overigens. Toen was oprechte verontwaardiging nog heel gewoon.
Blijf zoals je bent dame . .
Wim Geurts, op 06-02-22
Ah, dank je wel Wim, wat een lieve reactie! Ja, dat stukje in mij is gebleven: ik kan niet tegen onrecht, ik word daar niet slechts figuurlijk, maar letterlijk ziek van! En ik blijf daar tegen in opstand komen, vooral in deze rare tijd waarin zelfs de regering onrecht toepast om ons in bedwang te houden.... We moeten voor onszelf en voor elkaar opkomen. Tot gauw, ik hoop jou en Lia snel weer eens te zien! Kom ik koffie doen :) :)

Verraad

De keerzijde van de roem

De ogen van mevrouw Smid

Doorgaan

Ziek

Home Sweet Home