Code Rood
Toen van de week storm Eunice door Nederland raasde, moest ik meteen terugdenken aan de dag dat we een begrafenis hadden van een familielid in Harlingen, een paar jaar terug. De gelegenheid was natuurlijk triest, maar we vertrokken vol goede moed richting de Afsluitdijk. Die moed verdween als sneeuw voor de zon toen ik net voorbij Amsterdam begon te merken dat mijn lichtgewicht autootje van links naar rechts werd geduwd. Omdat mijn ouders achterin zaten, deed ik de radio wat harder om de gierende wind iets minder luid te horen. Daar werd net een weeralarm afgeroepen. 'Wij adviseren om de weg niet op te gaan.' Aan de kust (ons eindpunt...) bleek inmiddels windkracht 10 te waaien. 'Wat zeggen ze?' vroeg mijn moeder vanaf de achterbank en opgelucht antwoordde ik dat er nogal veel wind stond. En dat we al halverwege waren. Mijn vader sliep, dus hij kreeg er sowieso niet veel van mee gelukkig. Met mijn handen strak om het heen en weer draaiende stuur probeerde ik in ieder geval om uit de buurt van de slingerende vrachtwagens te blijven. En zong ik mee met de meest vrolijke liedjes die ik op mijn playlist kon vinden.
Eenmaal in Harlingen kwamen we bijna de auto niet uit. De deuren klemden als een malle. Mijn muts vloog van mijn hoofd en mijn moeder kreeg een lachstuip. Dit zou een avontuur worden, dat was al duidelijk. We woedden ons met vereende krachten naar de woning waar we afscheid konden nemen van ons familielid. Toen we een beetje opgewarmd waren, bleek dat we naar Sneek moesten voor de begrafenisdienst. Weer in de auto gestapt met TomTom aan, wetende dat Sneek niet echt ver weg was. Maar... inmiddels was de storm nog wat agressiever geworden en knalde de ene na de andere boom op het wegdek, waardoor politiewagens overal in Harlingen de wegen blokkeerden. 'Maar hoe komen we de stad uit dan?' vroeg ik een beetje paniekerig aan een agent. Hij begon het wel uit te leggen, maar de oorverdovende wind in combinatie met zijn vette Harlingse accent maakte dat ik er niet veel van begreep. Uiteindelijk wees een garage-eigenaar ons min of meer de weg en konden we met zeker drie kwartier vertraging de snelweg op. Er was bijna geen andere auto te zien. Dat had ons iets moeten vertellen.
Na de dienst zat ik op hete kolen. Het was natuurlijk fijn om weer allerlei tantes, ooms, neven en nichten te zien en de oude verhalen rolden over de tafel. Ik had ze graag willen opschrijven, ware het niet dat ik steeds op mijn telefoon keek. Met dit weer wilde ik absoluut niet in het donker naar huis rijden! Een ouwe Seun, die nieuwsgierig meekeek op mijn telefoon, lichtte me in dat ik sowieso niet via de Afsluitdijk terug kon. 'Ze gaan hem afsluiten', zei hij met grote zekerheid. "Je moet via de polder terug. Dat is wel iets langer, maar er is toch niemand op de weg nu.' Hij glimlachte geruststellend terwijl mijn hart nog wat sneller ging kloppen. We moesten weg en wel nu!
Daar gingen we hoor! De polder is normaal gesproken een fijne rijroute. Alleen met windkracht 10 en code rood werd het een apocalistische ervaring die ik nooit ben vergeten. Mijn autootje werd een soort driewieler die, slingerend over de open vlakte, probeerde om niet om te kukelen. in combinatie met de inktzwarte lucht en een enkele andere auto wiens achterlichten ik wanhopig volgde als de broodkruimels van Hans en Grietje. Oh, had ik al verteld dat een groot deel van de polderroute geen lantaarnpalen had en dat de kilometerpaaltjes mijn enige referentiekader waren? Eerlijk, ik weet niet hoe we zijn thuis gekomen. In ieder geval op adrenaline en met schouders die zo verkrampt waren dat ik ze niet meer uit de rijstand kreeg.
Ja, een hele ervaring, zo'n tocht waarbij je afhankelijk bent van de natuur (en natuurlijk van mijn geweldige rijkunsten). Maar toch... het was ook op een rare manier spannend en ik heb er wel iets aan overgehouden. Namelijk dat ik nu bij een beetje storm niet zo snel in paniek raak; als ik dit kan, dan kom ik altijd wel uit pittige situaties. Of het heeft gewoon met de leeftijd te maken. Als je ouder wordt, weet je dat alles weer voorbij gaat. Het goeie en het slechte. Daarom heb ik lekker voor het raam gezeten tijdens de tantrum van Eunice en gekeken hoe takken, ijzeren wegwijsborden en fietsen over de straat waaiden. Het was best gaaf (sorry...) en ik voelde een scene voor mijn boek opkomen. Mijn inspiratie draait weer overuren ;) !
Fijne zondag allemaal en blijf veilig! Liefs, Carlita xxx
