Woorden
Ik heb geen schatkist vol met kant en klare onderwerpen voor mijn blog. Ja, ik heb genoeg meegemaakt voor tien levens en het geluk van een creatief brein, maar vaak ontstaat inspiratie spontaan. Als ik erop uit trek bijvoorbeeld. Afgelopen week kwam ik bij de Kralingse Plas een bosmonster tegen zoals op de foto hierboven. Op dat soort momenten begint er bij mij van alles te borrelen; want misschien zijn er nog meer van dit soort wezens en wat speelt er zich hier trouwens af als 's avonds alleen het maanlicht 'aan' staat?
Maar ook gewoon in de stad komen de triggers je tegemoet lopen. Zo vraag ik me af waarom mannen (ja, altijd mannen) in hun wandelpauze, coffee to go in de hand, nog steeds blijven doorpraten over de meest saaie werkgerelateerde onderwerpen? 'De kwaliteitsmanager zal waarschijnlijk hierop gaan aansturen om de goals van de stakeholders goed in kaart te brengen...' Gaap. Hoe zijn deze mannen thuis? Praten ze daar wel over interessante onderwerpen? En wat zou het met hen doen als ze geen werk meer hadden? Daar hou ik me dan mee bezig.
Of ik hoor een flard van het emotionele gesprek dat een pubermeisje voert op de Oude Gracht. 'Ik sweer jou gast! Hij dumpte me gewoon! En ik snap er niks van, want afgelopen week zei hij nog...' Ik loop dan verder omdat ik wél enige gene voel, maar diep in mijn hart zou ik liever om de hoek meeluisteren naar hoe dit drama is ontstaan. Informatie en inspiratie liggen gewoon op straat. En als je je ervoor openstelt, wordt het je aangereikt.
De gedichten die ik gisteren, als voorproefje van de boekpresentatie op 25 juni in de grote bieb op het Neude, mocht voordragen in de bieb in Huizen, zijn brokjes uit het leven. ik zie woorden in de lucht dwarrelen en brei ze aan elkaar tot zinnen. Ik diep pijn en rouw op uit mijn hart. Ik vang de stille schoonheid van momenten en probeer die vast te leggen. Vervolgens deel ik het met anderen. Komen er reacties van anderen. Maken we contact. En dan ontstaan er weer nieuwe ideeën. Het is een cirkel. Een geschenk.
Het mooiste geschenk kreeg ik overigens gisteren, van mijn mama, nadat ze mijn gedichtenbundel Onderweg had uitgelezen: 'Ontroerend, emotioneel en gedichten waar jij voor staat. Trots op jou'. Woorden, ik kan het niet vaak genoeg zeggen, kunnen iemand maken en breken. Ik wil maken. Opbouwen. Raken. Inspireren. Volgens mij is taal daarvoor bedoeld.
Fijne zondag allemaal! Liefs, Carlita xxx
