Prinses

Prinses

Ik ben nog aan het bijkomen van gisteren… Wat een warm, heerlijk, gezellig en overweldigend feestje heb ik gevierd met familie, vrienden, kennissen en onbekenden! De lach was niet meer van mijn gezicht te vegen! Terwijl ik de hele week natuurlijk al met de zenuwen rondliep, want alleen al bij de gedachte om in het middelpunt van de belangstelling te staan maakten mijn zweetklieren overuren... In combinatie met de tropische temperaturen in een overvolle stad was dit eigenlijk te veel. Maar het draaide om mijn boeken en over het contact maken met de lezers. Dus ik op mijn fiets, met twee tassen aan het stuur en twee in mijn fietstassen, naar de bieb.

Ik hoopte dat ik niet voor een lege zaal zou staan; je weet het immers nooit en ik had al een aantal afmeldingen gekregen. Maar direct zag ik mijn lieve schrijfvriendin José Bosma, die me als een rots in de branding gerust stelde en me vooral aanmoedigde om te gaan genieten. Toen ik na een bezoek aan het VIP toilet terugkwam in de zaal, zat de tribune helemaal vol. De aanblik van al die mensen, die speciaal voor mij waren gekomen (zelfs vanuit Den Bosch en Den Haag) ontroerde me enorm. En toen ik opeens mijn vroegere basisschoolleraar, meester Ruiter, zag zitten (die ik sinds mijn tiende levensjaar niet meer had gezien) kon mijn dag niet meer stuk!

Ik kreeg een prachtige introductie van José, las voor uit Waterdragers en Dromenjagers, had een interview met mijn zoon Karim, en presenteerde mijn bundel Onderweg. Ondertussen zongen George Benson en Big Daddy Wilson op de achtergrond, genoot ik van de interactie met het publiek en realiseerde me ten volle dat ik de status van Assepoester al heel lang achter me gelaten heb. Het idee van buitenbeentje, angsthaas en "niet goed genoeg" zijn alleen nog echo’s uit het verleden. Ik ben van zover gekomen en ik kreeg die bevestiging gisteren met Liefde. En met zoveel positieve respons op mijn boeken dat ik ervan ging blozen.

's Avonds fietste ik, na een gezellig etentje aan de Oude Gracht als cadeau van zus en zwager, door zachte regen naar huis, met bossen bloemen en lieve presentjes in mijn armen. Wat was ik een geluksvogel om dit te mogen meemaken... Om mensen blij te maken en te raken met mijn schrijfwerk. Om te durven delen wat mij heeft gemaakt tot wie ik ben. Om te weten dat er van me gehouden wordt. En toen ik later nog even bij mijn ouders naar binnen ging om na te praten, begroette mijn vader me met ‘Hee Prinses’… Dat was de perfecte samenvatting van deze prachtige dag. Assepoester heeft het stof van zich afgeworpen.

Vergeet nooit te dromen, lieve mensen. Je baant je pad ermee. Liefs, Carlita xxx


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Prinses

De keerzijde van de roem

De ogen van mevrouw Smid

Doorgaan

Ziek

Home Sweet Home