Harlingen mien stadsje

Soms weet je hart bij de eerste aanblik dat je aan een bepaalde stad verbonden bent. Zo lang als ik me kan herinneren, heb ik dat met Harlingen. Zodra ik de dijk (of 'diek', zoals die daar genoemd wordt) over ben, overvalt me een gevoel van thuiskomen. De zeelucht die in de straatjes hangt, het oude centrum waar geen huis op elkaar lijkt, de Harlingers zelf die trots zijn op hun 'stadsje', het maakt me happy. Het is de geboortegrond van mijn vader en daarmee een deel van mij. Een deel dat ik koester.

Mensen hebben het altijd over de stugge Friezen. Ik kom nooit in andere delen van Friesland, maar stugheid is echt niet van toepassing op Harlingers. Ze zijn open, hartelijk en recht voor zijn raap. Daar hou ik van. En iedereen kent iedereen. Als je een paar namen laat vallen, is er altijd wel iemand die hen kent (of iemand kent die hen kent). De laatste dag dat we er waren, ontmoetten we de in Harlingen en omstreken bekende zanger Wiebe van Dijk (spreek uit: Wiejebe van Diek), en bij terugkomst in het drukke Utrecht ben ik op You Tube even naar zijn nummers gaan zoeken. In 'Mooie stad aan het Wad' komt de liefde van de Harlinger voor zijn stad perfect naar voren.

"Dat gevoel wat ik bedoel, dat begriept een ander niet, maar als Harlinger geboren, raak je dat nooit meer kwiet."

Daarmee is alles in één zin gezegd. Ik hou van Harlingen, van de bewoners, van de geschiedenis. Van de stormwind die je de dijk afblaast, van de schepen in de haven bij zonsondergang, van de smalle steegjes en de melancholie die bij Harlingers in het bloed zit. Ik hou van de onderkoelde humor en de bijnamen die je krijgt toebedeeld: Platte Jelle, Rooie Aaf, Jan Roes. Ik vraag me soms af hoe ik zou hebben geheten als ik daar geboren was. Waarschijnlijk iets van Lange Trien ofzo.

Ik ben niet (meer) naief; elke plek heeft zijn voor- en nadelen en die merk je pas op als je er langer verblijft. Maar deze week had ik gewoon even de behoefte om lekker te idealiseren. En te weten dat ik, als het nodig is, maar anderhalf uur hoef te rijden om weer te voelen hoe het is om een Harlinger te zijn.

Liefs van Carlita xxx


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Reacties

Hoi Carlita,
Dat jan roes moest dat nu echt vermeld worden ????...(grapje)
Dat was de bijnaam van mijn opa.
En dat is broer van jou oma..
En idd ik woon al meer dan 30 jaar niet meer in Harlingen en kom er nog regelmatig en tis idd iedere x gevoel van thuiskomen..

Groet Peter.
Peter Helvrich, op 15-09-19
Dan ben jij dus mijn achterneef Peter! Weet je dat ik er tijdens mijn laatste bezoek pas achter kwam dat jouw opa niet echt Roes van zijn achternaam heet? Zo leer je nog eens wat bij ;) En ja, voor mij voelt Harlingen ook echt als thuis!

Harlingen mien stadsje

De keerzijde van de roem

De ogen van mevrouw Smid

Doorgaan

Ziek

Home Sweet Home